Als kersverse Black Badge deelnemer ontving ik begin september een uitnodiging voor het Masters of Property Live weekend. Ik keek naar de flyer en wilde zo graag naar dat MOP weekend, maar omdat ik sinds de dood van mijn partner in 2014 in mijn eentje zorg voor mijn twee kinderen kon ik niet zomaar drie dagen weg. Mijn moeder kon niet oppassen en ik accepteerde dat ik niet kon gaan. Het is het lot van een alleenstaande ouder, dacht ik.
Tijdens de coachingssessie met Pieter in Zwijndrecht enkele dagen later trok ik mijn schouders op toen hij vroeg waarom ik niet kwam naar het weekend, terwijl ik aangaf dat ik het wel wilde.
‘Het is niet anders,’ zei ik.
‘Wat heb jij nodig om toch te komen?’ vroeg Pieter. Nog voor ik antwoord gaf, begreep ik wat ik had gedaan. Ik had één ‘nee’ gehoord en de moed opgegeven. Ik had voor mijzelf ingevuld dat niemand drie dagen op mijn kinderen wilden passen en dat mijn kinderen niet drie dagen zonder mij konden. Ik hield niet alleen mijzelf, maar daarmee ook mijn kinderen vast. Want ook de kinderen zouden ervan groeien om even los van mij te zijn, zei Pieter. Ter plekke zei ik ‘Ja. Ik ben erbij dit weekend. Ik ga het gewoon regelen!’
‘Natuurlijk willen we op de kinderen passen,’ zeiden de omi’s aan de telefoon toen ik het kantoor van Pieter uitliep. ‘Hartstikke leuk!’ Ik was verbaasd en dolblij. Had ik echt al die tijd mijzelf tegengehouden om de dingen te doen die ik leuk vind, omdat ik mijzelf had laten geloven dat het niet kon?
Het weekend was fantastisch. Naast dat het heel leerzaam was, danste ik vrijdagavond urenlang met de andere MOP'ers en het team van GPE. Wat voelde ik mij bevrijd en gelukkig. Al had ik nog geen idee dat er iets wezenlijks in mij was veranderd. Dat er iets open was gegaan dat niet meer te sluiten viel. Op de terugweg naar huis stroomden mijn tranen onophoudelijk. Mijn inmiddels zakenpartner Bas (die ik in augustus bij een GPE-event had leren kennen) luisterde geduldig naar mij, terwijl we van Harderwijk naar Apeldoorn reden.
Dat weekend en in de weken erna ging ik door een verlaat rouwproces. Zeven jaar lang had ik mijn gevoel weggestopt en mijn situatie geaccepteerd. Mijn partner was dood, ik moest er zijn voor de kinderen en ik had mij gestort op de opbouw van mijn bedrijf om uit mijn financieel ellendige situatie te komen, want we leefden op bijstandsniveau. Ik werkte mij een slag in de rondte, maar ik vergat mijzelf. Mijn eigen gevoel en mijn eigen ruimte. Wat wilde ik eigenlijk?
Dat proces heeft de afgelopen maanden niet stilgestaan. Ik kom steeds dichter bij de essentie, bij mijzelf. Welke omzet ik ook draai, hoe groot het bedrijf ook is, hoe groot de vastgoedportefeuille ook is, het gaat uiteindelijk om het kiezen voor mijzelf, het zijn in het nu en het genieten van het moment. Niet meer staren naar de stip aan de horizon, want die verplaatst zich continu en als ik daarnaar streef zal ik het nooit bereiken. Sinds september zeg ik ‘ja’ als ik iets graag wil en zie ik daarna wel hoe ik het regel, want ik weet inmiddels dat het zich altijd zo vormt dat het kan en dat geldt werkelijk op alle vlakken! Alles is mogelijk, als ik het écht wil. Ook het vinden van rust, plezier en geluk. Het is allemaal een kwestie van mindset.
